Tydzień 2

Współczesny erotyk

Myślał, że jak emir, jak największy książę,

jak magnat wspaniały, który ma pieniądze,

że był niczym playboy, co gdy szedł do klubu,

nie mógł się opędzić od żeńskiego tłumu.

A kobiety jakby, już przystojniejszego,

milszego, śmielszego i zabawniejszego

człowieka na ziemi w życiu znać nie miały;

na jeden gest ręką by się mu oddały.

On korzystał z tego, był jak władca świata,

co do setnej części wspaniałego  kwiata

miał dostęp, więc czemu miałby nie korzystać

skoro każda z panien pragnie na to przystać?

Tak więc przy ogromnym tych panien wyborze

obrał najpiękniejszą; mylić się nie może!

Wtenczas wszystkie iskry w oczach jego błysły,

rozpalając niemal koneserskie zmysły.

Podziwiał jej wdzięki, ruchy oraz grację

(w duchu sobie szczere złożył gratulacje,

że w wyborze panien jest tak niezrównany,

jak Sobieski pod Wiedniem był niepokonany).

Panny włosy w tańcu lekko powiewały,

usta obietnice rozkoszy szeptały,

oczy błysk diamentu miały w onej chwili;

śmiała się, on się śmiał,  wspólnie weselili.

Korzystali szczodrze z czasu wśród radości,

pięknie w czasie zgrały się chwile nagości.

Gdy ponownie przyjrzał się swojej wybrance,

tym większa go wzięła ochota na harce.

Bo od góry patrząc: przepiękna kopuła

Jasnością złocistą pięknie opatula

błyszczące tak śmiało szlachetne kamienie,

szafiry co blaskiem przyciągną spojrzenie,

a pod nimi istna jaskinia słodyczy,

co malin nie skąpi,( a chętnie użyczy!)

Niżej mlecznobiałe niewielkie pagórki:

przepiękne, dojrzałe tak, że wszystkie córki

korynckie by chciały, takimi pracować,

lecz ich skarby przy tych można tylko schować!

Piękne młode ciała, dwa osobne byty

teraz w jednym czasie osiągnęły szczyty.

Sekretnie się przedarł ze źrenic zmęczonych

uśmiech promienisty –  znak zadowolonych.

Z tą wspaniałą panną cudny los go złączył,

lecz po tej przygodzie komputer wyłączył.